چگونه می توان عدم قطعیت وزن تست سری استاندارد را تعیین کرد؟

تعیین عدم قطعیت الف وزن تست سری استاندارد برای اطمینان از دقت و قابلیت اطمینان اندازه گیری ها در فرآیندهای کالیبراسیون بسیار مهم است. عدم قطعیت وزن آزمون نشان دهنده محدوده ای است که انتظار می رود مقدار واقعی وزن در آن قرار گیرد، با در نظر گرفتن عوامل مختلفی که می توانند بر دقت آن تأثیر بگذارند. این فرآیند شامل درک اصول اندازه‌شناسی، به‌کارگیری تحلیل‌های آماری و محاسبه خطاهای احتمالی است.
مراحل تعیین عدم قطعیت وزن تست سری استاندارد درک مولفه های عدم قطعیت: عدم قطعیت در وزن های آزمایشی از منابع متعددی ناشی می شود که هر کدام به بودجه کلی عدم قطعیت کمک می کنند. این مولفه ها معمولاً عبارتند از: عدم قطعیت استاندارد مرجع: عدم قطعیت مرتبط با وزن مرجع مورد استفاده برای کالیبراسیون. تکرارپذیری: تغییرپذیری در اندازه گیری ها زمانی که وزن آزمایش به طور مکرر تحت شرایط یکسان وزن می شود. وضوح ترازو: کوچکترین افزایش قابل اندازه گیری ترازو یا ترازو. برای توزین استفاده می شود. تصحیح شناوری هوا: اصلاحات مورد نیاز برای محاسبه اثر شناوری هوا بر وزن.

تغییر در استانداردهای کالیبراسیون: تغییرات در استانداردهای کالیبراسیون در طول زمان. عوامل محیطی: عواملی مانند دما، رطوبت، فشار هوا و ارتعاشات. هندلینگ و تأثیر اپراتور: تغییرپذیری ناشی از اپراتور و حمل وزن آزمایشی. کالیبراسیون وزن آزمایشی : یک کالیبراسیون را با استفاده از استاندارد مرجع با دقت بالاتر انجام دهید (معمولاً یک کلاس بالاتر، به عنوان مثال، کالیبره کردن وزنه های F1 با استانداردهای مرجع E2). فرآیند کالیبراسیون شامل اندازه گیری های متعدد برای تعیین میانگین جرم وزن آزمایش و مشاهده هرگونه انحراف است. محاسبه کنید. هر جزء عدم قطعیت: هر منبع عدم قطعیت باید کمیت شود، که اغلب به صورت انحراف استاندارد (σ) بیان می شود. در اینجا نحوه محاسبه برخی از مولفه های رایج آورده شده است:
عدم قطعیت استاندارد مرجع (u_ref): از گواهی کالیبراسیون وزن مرجع به دست می آید. تکرارپذیری (u_repeatability): با اندازه گیری مکرر وزن آزمایش و محاسبه انحراف استاندارد این اندازه گیری های مکرر تعیین می شود. وضوح تعادل (u_resolution): برابر با وضوح ترازو تقسیم بر جذر 12 (با فرض توزیع یکنواخت).
عدم قطعیت وزن تست سری استاندارد با تجزیه و تحلیل عوامل متعددی که به دقت آن کمک می‌کنند، با استفاده از روش‌های آماری برای تعیین کمیت این عدم قطعیت‌ها، و سپس ترکیب آنها برای ارائه یک مقدار عدم قطعیت کلی تعیین می‌شود. محاسبه صحیح و مستندسازی عدم قطعیت برای اطمینان از اندازه‌گیری‌های قابل ردیابی و قابل اعتماد در هر کاربرد اندازه‌شناسی ضروری است.